ایرما که در آلمان زندگی می‌کند،‏ تقریباً ۹۰ سال دارد.‏ او دو تصادف جدّی و چندین عمل جرّاحی داشته است و حالا نمی‌تواند مثل سابق به موعظهٔ خانه‌به‌خانه برود.‏ ایرما از طریق نامه‌نگاری به خویشاوندان و آشنایان خود شهادت می‌دهد.‏ مردم چنان از دریافت نامه‌های او خوشحال می‌شوند که اغلب با او تماس می‌گیرند تا ببینند آیا نامهٔ بعدی در راه است یا نه.‏ او خود نیز تعداد زیادی از نامه‌های تشکرآمیز از آن‌ها دریافت کرده است.‏ ایرما می‌گوید:‏ «من از این بابت خیلی خوشحالم،‏ چون نامه‌نگاری به من کمک می‌کند تا از لحاظ روحانی فعال بمانم.‏»‏

 همچنین ایرما برای خانه‌های سالمندان نامه می‌نویسد.‏ او چنین تعریف می‌کند:‏ «یک خانم مسن به من زنگ زد و گفت که نامهٔ من چون همسرش را از داده بود،‏ برایش خیلی تسلّی‌بخش بود.‏ او نامهٔ مرا در کتاب مقدّسش نگه داشته است و اغلب عصرها آن را می‌خواند.‏ خانمی دیگر که اخیراً شوهرش را از دست داده بود،‏ گفت که نامهٔ من برایش مفیدتر بوده است تا موعظه‌های کشیشش.‏ او گفت که سؤالات زیادی دارد و می‌خواهد به دیدنم بیاید.‏»‏

 یکی از آشنایان ایرما که شاهد یَهُوَه نیست،‏ به جایی دور از او نقل‌مکان کرد و از ایرما خواست که از طریق نامه‌نگاری با او در تماس باشد.‏ ایرما می‌گوید:‏ «او همهٔ نامه‌های مرا نگه داشته بود.‏ بعد از مرگش،‏ دخترش به من زنگ زد و گفت که تمامی نامه‌های مرا خوانده و از من خواست که نامه‌هایی بر اساس کتاب مقدّس برای او هم بنویسم.‏»‏

 ایرما از شهادتی که از طریق نامه‌نگاری می‌دهد،‏ خیلی لذّت می‌برد.‏ او می‌گوید:‏ «از یَهُوَه تمنا دارم که همواره به من قدرت بدهد تا بتوانم به او خدمت کنم.‏ دیگر نمی‌توانم مثل سابق در موعظهٔ خانه‌به‌خانه شرکت کنم،‏ اما آنچه از دستم برمی‌آید انجام می‌دهم.‏»‏