ᲗᲣ ᲗᲥᲕᲔᲜᲪ დაგეღუპათ ახლობელი, შეიძლება ათასნაირი გრძნობა დაგეუფლოთ — დროდადრო სევდა შემოგაწვეთ, თავი მარტოდ და უმწეოდ იგრძნოთ; ზოგჯერ გაბრაზდეთ, თავი დაიდანაშაულოთ ან შიშმა შეგიპყროთ. ისიც კი შესაძლოა იფიქროთ, რომ თქვენს ცხოვრებას აზრი აღარ აქვს.

გლოვა ნამდვილად არ არის სისუსტის მაჩვენებელი. პირიქით, ეს იმაზე მეტყველებს, რომ თქვენთვის ძალიან ძვირფასი იყო ადამიანი, რომელიც ხელიდან გამოგეცალათ. შესაძლებელია, ეს გაუსაძლისი ტკივილი ოდნავ მაინც დაიამოთ?

შეიძლება ფიქრობთ, რომ ეს ტკივილი არასდროს გაყუჩდება, თუმცა ქვემოთ მოცემული რჩევების გათვალისწინება გარკვეულწილად შეგიმსუბუქებთ მდგომარეობას.

ᲓᲠᲝ ᲛᲘᲔᲪᲘᲗ ᲡᲐᲙᲣᲗᲐᲠ ᲗᲐᲕᲡ

ყველა ერთნაირად არ გლოვობს. მდგომარეობიდან რომ გამოვიდნენ, ზოგს მეტი დრო სჭირდება, ზოგს — ნაკლები. ასეთ დროს ტირილი დაგეხმარებათ, ემოციებისგან დაიცალოთ. ზემოთ მოხსენიებული ვანესა ამბობს: „გაუთავებლად ვტიროდი; მინდოდა, ამ საშინელი ტკივილისგან თავი დამეღწია“. სოფია, რომელსაც და მოულოდნელად დაეღუპა, გვიზიარებს: „ძალიან მწარეა რეალობისთვის თვალის გასწორება. ეს იმის მსგავსია, ჭრილობა არაერთხელ გაგიხსნან და დაგიმუშაონ. ამ დროს აუტანელ ტკივილს გრძნობ, თუმცა ნელ-ნელა ჭრილობა გიშუშდება“.

 ᲘᲡᲐᲣᲑᲠᲔᲗ ᲡᲐᲙᲣᲗᲐᲠ ᲒᲠᲫᲜᲝᲑᲔᲑᲖᲔ

ბუნებრივია, ზოგჯერ განმარტოება მოგინდეთ. თუმცა თუ მარტო ეცდებით ტკივილთან გამკლავებას, ეს იგივეა, მძიმე ტვირთი მარტომ ატაროთ. 17 წლის ჯერედი, რომელსაც მამა მოუკვდა, იხსენებს: „ჩემს გრძნობებს სხვებს ვუზიარებდი. მართალია, ბოლომდე ვერ გამოვთქვამდი სათქმელს, მაგრამ თავს ბევრად უკეთ ვგრძნობდი“. პირველ სტატიაში მოხსენიებული ჯანეტი ამის კიდევ ერთ დადებით მხარეს აღნიშნავს: „ძალიან დიდი შვებაა, როცა სხვებს გულს უშლი. ისინი შედიან შენს მდგომარეობაში და თავს აღარ გრძნობ მარტო“.

ᲣᲐᲠᲡ ᲜᲣ ᲘᲢᲧᲕᲘᲗ ᲓᲐᲮᲛᲐᲠᲔᲑᲐᲖᲔ

ერთი ექიმი აღნიშნავს: „როდესაც მგლოვიარე ტრაგედიის დატრიალებიდან მალევე იღებს მეგობრებისა თუ ნათესავებისგან დახმარებას, უფრო ადვილად იშუშებს ტკივილს“. ასე რომ, უთხარით მეგობრებს, რით შეუძლიათ დაგეხმარონ; შეიძლება მათ უნდოდეთ, მხარში ამოგიდგნენ, მაგრამ არ იცოდნენ, ეს როგორ გააკეთონ (იგავები 17:17).

ᲓᲐᲣᲐᲮᲚᲝᲕᲓᲘᲗ ᲦᲛᲔᲠᲗᲡ

ტინა ამბობს: „როდესაც მეუღლე კიბოთი დამეღუპა, მეტად აღარ შემეძლო, მისთვის გული გადამეშალა. ამიტომ ყველაფერს ღმერთს ვუყვებოდი. ყოველდღე ვემუდარებოდი, დამხმარებოდა, რომ ცხოვრების ჩვეულ რიტმს დავბრუნებოდი. ვერც კი ჩამოვთვლი, რამდენი რამ გააკეთა ღმერთმა ჩემთვის“. ტარშა, რომელსაც 22 წლის ასაკში დედა მოუკვდა, იხსენებს: „ბიბლიის ყოველდღიურად კითხვა დიდად მანუგეშებდა. ყოველთვის ვპოულობდი რაღაც გამამხნევებელს, რაზეც შემეძლო მეფიქრა“.

ᲬᲐᲠᲛᲝᲘᲓᲒᲘᲜᲔᲗ, ᲠᲝᲒᲝᲠᲘ ᲘᲥᲜᲔᲑᲐ ᲛᲙᲕᲓᲠᲔᲗᲘᲗ ᲐᲦᲓᲒᲝᲛᲐ!

ტინა დასძენს: „თავიდან არანაირად არ მანუგეშებდა აღდგომის იმედი, რადგან მე მაშინ მჭირდებოდა ჩემი მეუღლე, ჩემს ვაჟებს კი — მამა. მას შემდეგ ოთხი წელი გავიდა და ახლა ამ იმედს ისე ვეჭიდები, როგორც მაშველ რგოლს. წარმოვიდგენ ხოლმე იმ დროს, როცა კვლავ ერთად ვიქნებით და ეს დიდ სიმშვიდეს მგვრის“.

ცხადია, ამ გაუსაძლის ტკივილს უმალვე ვერ დაიამებთ, მაგრამ ის, რასაც ვანესა გვიზიარებს, ნამდვილად განუგეშებთ: „შეიძლება გგონიათ, რომ ვერასდროს გამოხვალთ მდგომარეობიდან, მაგრამ მერწმუნეთ, რომ ერთ დღესაც აუცილებლად გამოიდარებს“.

გახსოვდეთ, სიცარიელის გრძნობას ბოლომდე ვერ შეივსებთ, მაგრამ ცხოვრებაზე ხელის ჩაქნევა ნამდვილად არ ღირს. მოსიყვარულე ღვთის დახმარებით თქვენ კვლავ გაიხარებთ სხვებთან თბილი ურთიერთობით და დაიბრუნებთ ცხოვრების ხალისს. მალე კი ღმერთი თქვენს ახლობლებს მკვდრეთით აღადგენს. მისი სურვილია, კვლავ შეხვდეთ მათ და გულში ჩაიკრათ. მაშინ ამ ტკივილისგან სამუდამოდ გათავისუფლდებით!