ចូរយកតម្រាប់តាមជំនឿរបស់ពួកគាត់ | ដាវីឌ

«ចំបាំងនេះស្រេចនៅព្រះយេហូវ៉ា»

លេង

ដាវីឌទប់ជំហរបន្ដិចពេលពួកទាហានប៉ះគាត់ កាលដែលពួកគេរត់ចេញពីជួរទ័ពយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់ដោយការភ័យខ្លាច។ តើអ្វីបានធ្វើឲ្យពួកគេភ័យខ្លាច? ដាវីឌបានឮពួកទាហាននិយាយដដែលៗម្ដងហើយម្ដងទៀតដោយភ័យស្លុតនូវឈ្មោះរបស់បុរសម្នាក់។ ពេលនោះដាវីឌក្រឡេកទៅឃើញបុរសមានមាឌធំសម្បើមម្នាក់ដែលកំពុងឈរយ៉ាងមានអំនួតនៅជ្រលងភ្នំ គឺឈ្មោះបុរសនោះហើយដែលពួកទាហានបាននិយាយ។ ដាវីឌប្រហែលជាមិនធ្លាប់ឃើញមនុស្សមាឌធំដូចនេះពីមុនទេ។

បុរសនោះឈ្មោះកូលីយ៉ាត! ឥឡូវដាវីឌយល់មូលហេតុដែលពួកទាហានខ្លាចគាត់ ព្រោះអីបុរសនោះមានមាឌធំខ្លាំងណាស់ ទោះជាគាត់មិនពាក់គ្រឿងចម្បាំង ក៏គាត់ប្រហែលជានៅតែធ្ងន់ជាងទម្ងន់របស់មនុស្សប្រុសមាឌធំពីរនាក់ដែរ។ ប៉ុន្ដែ កូលីយ៉ាតប្រដាប់គ្រឿងចម្បាំងសព្វគ្រប់ នេះធ្វើឲ្យគាត់មានទម្ងន់កាន់តែធ្ងន់។ ម្យ៉ាងទៀត គាត់មានកម្លាំងខ្លាំង និងពូកែធ្វើសង្គ្រាមទៀតផង។ កូលីយ៉ាតបានស្រែកបបួលគេឲ្យមកច្បាំងជាមួយនឹងគាត់។ សូមស្រមៃគិត ពេលកូលីយ៉ាតស្រែកមើលងាយពួកទាហាននិងសុលដែលជាស្ដេចរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលនៅជ្រលងភ្នំ នោះសំឡេងរបស់គាត់ច្បាស់ជាលាន់ឮខ្លាំងណាស់។ កូលីយ៉ាតបានបបួលបុរសសាសន៍អ៊ីស្រាអែលឲ្យចេញមកប្រកួតនឹងគាត់តែពីរនាក់ ដើម្បីដឹងថាខាងណាឈ្នះសង្គ្រាម!—សាំយូអែលទី១ ១៧:៤-១០

កូលីយ៉ាតបានធ្វើដូច្នោះអស់ជាងមួយខែហើយ តែទាំងបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែល ទាំងស្ដេចសុល គ្មានអ្នកណាហ៊ានចេញមកប្រកួតនឹងគាត់ឡើយ។ ពួកគេកំសាកណាស់! កងទ័ពភីលីស្ទីននិងកងទ័ពអ៊ីស្រាអែលនៅតែបន្ដប្រឈមមុខដាក់គ្នា កាលដែលកូលីយ៉ាតចេះតែស្រែកចំអកមើលងាយពួកអ៊ីស្រាអែលរាល់ថ្ងៃ។ ពេលដាវីឌឃើញស្ថានភាពដូចនេះ គាត់ពិបាកចិត្ដណាស់។ ពិតជាគួរឲ្យអាម៉ាស់មុខមែន ដែលស្ដេចសាសន៍អ៊ីស្រាអែលនិងកងទាហានរបស់គាត់ រួមទាំងបងប្រុសបីនាក់របស់ដាវីឌ ក៏កំសាកមិនហ៊ានចេញប្រយុទ្ធដូច្នេះ! ចំពោះដាវីឌគាត់គិតថាអ្វីដែលអាក្រក់ជាងការដៀលត្មះពួកទាហានអ៊ីស្រាអែល នោះគឺកូលីយ៉ាតដែលជាអ្នកគោរពបូជាព្រះមិនពិតកំពុងប្រមាថព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល! ប៉ុន្ដែ តើដាវីឌដែលគ្រាន់តែជាយុវជនម្នាក់អាចធ្វើអ្វីបានចំពោះរឿងនេះ? នៅសព្វថ្ងៃនេះ តើយើងអាចរៀនអ្វីពីជំនឿរបស់គាត់?—សាំយូអែលទី១ ១៧:១១-១៤

ចូរ«ទៅចាក់ប្រេងឲ្យចុះ ដ្បិតគឺអ្នកនេះហើយ!»

សូមយើងគិតអំពីប៉ុន្មានខែមុនដែលមានរឿងនេះកើតឡើង។ នៅល្ងាចមួយ ដាវីឌកំពុងមើលថែចៀមរបស់ឪពុកគាត់នៅជាយភ្នំជិតបេថ្លេហិម។ ក្នុងវ័យជំទង់ ដាវីឌជាកំលោះដែលមានរូបស្រស់សង្ហា មានថ្ពាល់ក្រហម និងមានកែវភ្នែកមុតថ្លាដែលគួរឲ្យទាក់ទាញ។ ពេលគាត់មើលធម្មជាតិដ៏សែនស្អាតដែលជាស្នាដៃរបស់ព្រះ នោះបានធ្វើឲ្យគាត់កោតស្ងើចលោកយ៉ាងខ្លាំង។ ដើម្បីកុំឲ្យអផ្សុក គាត់លេងពិណកំដរអារម្មណ៍។ ដាវីឌកាន់តែប្រសប់លេងភ្លេង ដោយសារគាត់សប្បាយហាត់លេងភ្លេងអស់ច្រើនម៉ោង។ ប៉ុន្ដែ នៅល្ងាចនោះមានគេមកប្រាប់គាត់ថា ឪពុកគាត់ចង់ជួបគាត់ឥឡូវ។—សាំយូអែលទី១ ១៦:១២

ពេលគាត់មកផ្ទះវិញ គាត់ឃើញអ៊ីសាយដែលជាឪពុកគាត់កំពុងនិយាយជាមួយនឹងបុរសវ័យចាស់ម្នាក់។ បុរសនោះឈ្មោះសាំយូអែល ជាអ្នកប្រកាសទំនាយស្មោះត្រង់ម្នាក់របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ព្រះបានចាត់គាត់ឲ្យមកចាក់ប្រេងលើកូនប្រុសម្នាក់របស់អ៊ីសាយ ដើម្បីតាំងអ្នកនោះឡើងជាស្ដេចបន្ទាប់ពីស្ដេចសុល! សាំយូអែលបានឃើញបងប្រុសទាំង៧នាក់របស់ដាវីឌរួចហើយ តែព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់គាត់យ៉ាងច្បាស់ថាមិនមែនពួកគេទេ។ ពេលដែលដាវីឌមកដល់ ព្រះយេហូវ៉ាប្រាប់សាំយូអែលថា៖ «ទៅចាក់ប្រេងឲ្យចុះ ដ្បិតគឺអ្នកនេះហើយ!»។ នៅខាងមុខបងប្រុសៗរបស់ដាវីឌ សាំយូអែលបានយកស្នែងដែលដាក់ប្រេងក្រអូបពិសេសចាក់លើក្បាលរបស់ដាវីឌ។ តាំងពីពេលនោះមក ជីវិតរបស់ដាវីឌបានផ្លាស់ប្ដូរ។ គម្ពីរចែងថា៖ «ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះតទៅ ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះយេហូវ៉ាក៏សណ្ឋិតលើដាវីឌ»។—សាំយូអែលទី១ ១៦:១, ៥-១១, ១៣

កាលដែលដាវីឌបានវាយសម្លាប់សត្វសាហាវ គាត់បានបង្ហាញចិត្ដរាបទាបដោយផ្ដល់ការសរសើរទៅព្រះយេហូវ៉ា

ប៉ុន្ដែ តើដាវីឌចាប់ផ្ដើមមានមហិច្ឆតាដោយសារគាត់នឹងធ្វើជាស្ដេចទេ? អត់ទេ គាត់រង់ចាំការណែនាំពីសកម្មពលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីជួយគាត់ឲ្យដឹងថាពេលណាដែលគាត់នឹងទទួលភារកិច្ចធំជាង។ ក្នុងចន្លោះពេលនោះ គាត់បន្ដធ្វើជាអ្នកឃ្វាលចៀមដោយចិត្ដរាបទាប។ គាត់ធ្វើកិច្ចការនោះដោយលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួន និងដោយចិត្ដក្លាហាន។ អស់ពីរដងហើយដែលហ្វូងចៀមរបស់ឪពុកគាត់វិះនឹងត្រូវសត្វឯទៀតចាប់ស៊ីជាចំណី លើកទី១គឺសត្វតោ និងលើកទី២គឺសត្វខ្លាឃ្មុំ។ នៅពេលនីមួយៗ ដាវីឌមិនមែនគ្រាន់តែដេញសត្វសាហាវនោះពីចម្ងាយទេ តែគាត់ស្ទុះចូលទៅប្រយុទ្ធជាមួយនឹងសត្វទាំងនោះដើម្បីការពារហ្វូងចៀមរបស់ឪពុកគាត់។ ទាំងពីរលើក ដាវីឌបានសម្លាប់សត្វសាហាវទាំងនោះតែម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះ!—សាំយូអែលទី១ ១៧:៣៤-៣៦; អេសាយ ៣១:៤

ក្រោយមកកេរ្ដិ៍ឈ្មោះរបស់ដាវីឌបានឮទៅដល់ស្ដេចសុល។ ទោះជាសុលនៅតែពូកែធ្វើសង្គ្រាម តែព្រះយេហូវ៉ាលែងពេញចិត្ដនឹងគាត់ ដោយសារគាត់មិនស្តាប់បង្គាប់លោក។ ម៉្លោះហើយ ព្រះយេហូវ៉ាបានដកសកម្មពលរបស់លោកចេញពីសុល ដូច្នេះជាញឹកញយ គាត់មានអារម្មណ៍មិនល្អដូចជាឆាប់ខឹង ឆាប់សង្ស័យ និងចូលចិត្ដប្រើហិង្សា។ ប៉ុន្ដែ ភ្លេងអាចជួយគាត់ឲ្យមានអារម្មណ៍ស្រួលវិញ។ បុរសខ្លះរបស់សុលបានឮអំពីដាវីឌថាគាត់ពូកែលេងភ្លេង និងជាអ្នកដែលបានសម្លាប់សត្វសាហាវ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ហៅដាវីឌមកលេងភ្លេងកំដរស្ដេចសុល ហើយមិនយូរប៉ុន្មានដាវីឌបានក្លាយទៅជាអ្នកលេងភ្លេងក្នុងដំណាក់ស្ដេចសុលនិងជាអ្នកកាន់គ្រឿងចម្បាំងឲ្យគាត់។—សាំយូអែលទី១ ១៥:២៦-២៩; ១៦:១៤-២៣

ស្ដីអំពីរឿងនេះ ប្អូនៗវ័យក្មេងអាចរៀនច្រើនពីជំនឿរបស់ដាវីឌ។ សូមកត់សម្គាល់ថា ដាវីឌបានចំណាយពេលដើម្បីចូលទៅជិតព្រះយេហូវ៉ា។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ គាត់ព្យាយាមឲ្យមានជំនាញផ្សេងៗដោយចិត្ដអត់ធ្មត់ ហើយនេះបានជួយគាត់ឲ្យមានសមត្ថភាពធ្វើការបាន។ សំខាន់ជាងនោះទៅទៀត គាត់ធ្វើតាមការដឹកនាំពីសកម្មពលរបស់ព្រះ។ នេះពិតជាគំរូដ៏ល្អមែនសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា!—សាស្តា ១២:១

«សូមកុំឲ្យអ្នកណាស្លុតចិត្ដដោយព្រោះវាឡើយ»

ទោះជាដាវីឌនៅបម្រើសុលក៏ដោយ តែជារឿយៗគាត់ក៏ឆ្លៀតពេលទៅផ្ទះដើម្បីមើលថែហ្វូងចៀមដែរ ជួនកាលគាត់ស្នាក់នៅផ្ទះអស់មួយរយៈពេល។ ក្នុងអំឡុងពេលមួយដែលគាត់នៅផ្ទះ ឪពុកដាវីឌបានប្រាប់គាត់ឲ្យទៅមើលសុខទុក្ខបងប្រុសបីនាក់របស់គាត់ដែលកំពុងបម្រើក្នុងជួរទ័ពរបស់សុល។ ដាវីឌបានធ្វើតាមបង្គាប់ឪពុក ដោយយកស្បៀងអាហារជាច្រើនទៅឲ្យបងប្រុសគាត់ដែលនៅឯជ្រលងភ្នំអេឡា។ កាលដាវីឌទៅដល់ទីនោះ គាត់ពិបាកចិត្ដណាស់ពេលគាត់ឃើញការប្រឈមមុខដាក់គ្នារវាងកងទ័ពទាំងពីរដូចបានរៀបរាប់នៅដើមអត្ថបទនេះ។ កងទ័ពមួយឈរនៅភ្នំម្ខាង ហើយកងទ័ពមួយទៀតឈរនៅភ្នំម្ខាង ដែលមានវាលច្រកភ្នំនៅកណ្ដាល។—សាំយូអែលទី១ ១៧:១-៣, ១៥-១៩

ដាវីឌមិនអាចឈរទ្រាំមើលស្ថានភាពនេះតទៅទៀតបានទេ។ ហេតុអ្វីក៏កងទ័ពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏មានជីវិតរស់នៅ បែរជារត់គេចដោយភ័យខ្លាចចំពោះមនុស្សដែលគោរពបូជាព្រះមិនពិតដូច្នេះ? ដាវីឌយល់ថាការចំអកឡកឡឺយរបស់កូលីយ៉ាតគឺជាការមើលងាយព្រះយេហូវ៉ាផ្ទាល់តែម្ដង។ ដូច្នេះ គាត់ចាប់ផ្ដើមនិយាយដោយខ្នះខ្នែងជាមួយនឹងពួកទាហានអំពីការយកឈ្នះកូលីយ៉ាត។ ពេលបងប្រុសរបស់ដាវីឌឈ្មោះអេលាបឮដាវីឌនិយាយដូច្នោះ គាត់ក៏ខឹងហើយស្ដីបន្ទោសដាវីឌដោយចោទថាគាត់មកទីនេះដើម្បីចង់មើលចម្បាំងតែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្ដែ ដាវីឌឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំមានធ្វើអី ខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយ១ម៉ាត់ទេតើ!»។ បន្ទាប់មក ដាវីឌបន្ដនិយាយជាមួយនឹងពួកទាហានអំពីការវាយឈ្នះកូលីយ៉ាត។ រួចមក ទាហានម្នាក់បានទៅប្រាប់ស្ដេចសុលអំពីអ្វីដែលដាវីឌនិយាយ។ ដូច្នេះ ស្ដេចក៏បង្គាប់ទាហានឲ្យនាំដាវីឌមកជួបគាត់។—សាំយូអែលទី១ ១៧:២៣-៣១

ដាវីឌជម្រាបស្ដេចនូវពាក្យដ៏គួរឲ្យលើកទឹកចិត្ដថា៖ «សូមកុំឲ្យអ្នកណាស្លុតចិត្ដដោយព្រោះវាឡើយ»។ សុលនិងបុរសរបស់គាត់ពិតជាបានស្លុតចិត្ដដោយសារកូលីយ៉ាតមែន។ នេះប្រហែលជាដោយសារពួកគេប្រៀបធៀបខ្លួនជាមួយនឹងបុរសមាឌធំសម្បើមនោះថាពួកគេមានកម្ពស់ត្រឹមតែដើមទ្រូងរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេគិតថាបុរសមាឌធំសម្បើមនោះនឹងសម្លាប់ពួកគេយ៉ាងងាយ។ ប៉ុន្ដែ ដាវីឌមិនគិតដូច្នោះទេ។ បន្ដិចទៀត យើងនឹងយល់នូវមូលហេតុដែលដាវីឌគិតខុសស្រឡះពីពួកគេ។ ឥឡូវ ដាវីឌសុំចេញទៅច្បាំងនឹងកូលីយ៉ាតផ្ទាល់។—សាំយូអែលទី១ ១៧:៣២

ប៉ុន្ដែ សុលបដិសេធថា៖ «ឯងនឹងចេញទៅតយុទ្ធនឹងសាសន៍ភីលីស្ទីននោះមិនបានទេ ដ្បិតឯងនៅក្មេងណាស់ ឯគេជាមនុស្សស្ទាត់ចំបាំងតាំងតែពីក្មេងមកហើយ»។ តើដាវីឌពិតជានៅក្មេងមែនឬ? មិនមែនទេ តែដោយសារមើលទៅគាត់មានរូបឆោមដូចក្មេង ហើយគាត់មិនទាន់គ្រប់អាយុចូលទាហានឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ មនុស្សឯទៀតដឹងហើយថាដាវីឌជាអ្នកប្រយុទ្ធដ៏ក្លាហានម្នាក់ ហើយឥឡូវនេះគាត់មានអាយុប្រហែលជាជិត២០ឆ្នាំហើយ។—សាំយូអែលទី១ ១៦:១៨; ១៧:៣៣

ដាវីឌពង្រឹងទំនុកចិត្ដសុលដោយរៀបរាប់អំពីពេលដែលគាត់ប្រយុទ្ធជាមួយសត្វតោនិងខ្លាឃ្មុំ។ តើនេះមានន័យថាគាត់អួតទេ? អត់ទេ។ ដាវីឌបានដឹងថាអ្នកណាដែលបានជួយគាត់ឲ្យយកឈ្នះសត្វទាំងនោះ។ គាត់និយាយថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលបានជួយទូលបង្គំ ឲ្យរួចពីក្រចកសិង្ហ នឹងខ្លាឃ្មុំ ទ្រង់ក៏នឹងជួយឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃសាសន៍ភីលីស្ទីននោះដែរ»។ ទីបំផុត សុលយល់ព្រមហើយប្រាប់ដាវីឌថា៖ «សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាគង់ជាមួយនឹងឯង»។—សាំយូអែលទី១ ១៧:៣៧

តើអ្នកចង់មានជំនឿដូចដាវីឌទេ? សូមកត់សម្គាល់ថា ជំនឿរបស់ដាវីឌមិនមែនជាជំនឿដែលខ្វះការពិចារណា ឬជាការស្រមើស្រមៃទេ តែគាត់មានជំនឿលើព្រះដោយសារគាត់មានចំណេះដឹងនិងបទពិសោធន៍។ គាត់ដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកការពារដែលពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយលោកតែងតែធ្វើតាមសេចក្ដីសន្យារបស់លោកជានិច្ច។ បើយើងចង់មានជំនឿដូចនោះ យើងត្រូវបន្ដរៀនអំពីព្រះក្នុងគម្ពីរបរិសុទ្ធ។ កាលដែលយើងរស់នៅស្របតាមអ្វីដែលយើងបានរៀន យើងនឹងទទួលលទ្ធផលល្អ ហើយនោះជួយយើងឲ្យមានជំនឿរឹងមាំ។—ហេប្រឺ ១១:១

«ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រគល់ឯង មកក្នុងកណ្ដាប់ដៃនៃអញ»

មុនដំបូង សុលបានប្រដាប់គ្រឿងចម្បាំងរបស់គាត់ឲ្យដាវីឌ។ គ្រឿងចម្បាំងទាំងនេះទំនងជាស្រដៀងនឹងគ្រឿងចម្បាំងរបស់កូលីយ៉ាតដែរ។ គ្រឿងទាំងនេះធ្វើពីស្ពាន់ ដែលរួមមានអាវក្រោះធំផង។ ក៏ប៉ុន្ដែ ពេលដាវីឌពាក់គ្រឿងចម្បាំងទាំងនោះហើយ រួចខំដើរសាកមើល គាត់ឃើញថាមិនស្រួលសម្រាប់គាត់សោះ។ ដាវីឌមិនធ្លាប់ទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យធ្វើជាទាហានទេ ម៉្លោះហើយ គាត់មិនចេះពាក់គ្រឿងចម្បាំងទាំងនោះឡើយ ជាពិសេសគ្រឿងចម្បាំងរបស់សុលដែលជាបុរសខ្ពស់បំផុតក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល! (សាំយូអែលទី១ ៩:២) គាត់ដោះគ្រឿងទាំងនោះចេញ ហើយពាក់សម្លៀកបំពាក់គង្វាលដែលមានគ្រឿងប្រដាប់សព្វគ្រប់សម្រាប់ការពារហ្វូងចៀមរបស់គាត់។—សាំយូអែលទី១ ១៧:៣៨-៤០

ដាវីឌកាន់ដំបងឃ្វាលចៀម ហើយស្ពាយថង់យាម ព្រមទាំងកាន់ខ្សែដង្ហក់ដែរ។ ខ្សែដង្ហក់មើលទៅដូចជាសាមញ្ញ តែវាពិតជាអាវុធដ៏ល្អមួយ។ ជាទូទៅ ខ្សែដង្ហក់មានថ្នក់តូចមួយនៅកណ្ដាលខ្សែស្បែកវែងពីរ ហើយនោះជាអាវុធដែលមានប្រសិទ្ធភាពសម្រាប់ពួកគង្វាលចៀម។ ធម្មតាគង្វាលដាក់គ្រាប់ក្រួសក្នុងថ្នក់ខ្សែដង្ហក់ ហើយគ្រវីលើក្បាលយ៉ាងលឿន បន្ទាប់មកគាត់ពន្លែងខ្សែមួយ រួចគ្រាប់ក្រួសនោះក៏ហោះចំគោលដៅតែម្ដង។ ដូច្នេះ ខ្សែដង្ហក់នេះជាអាវុធដែលមានប្រសិទ្ធភាពណាស់ ហើយជួនកាលពួកកងទាហានក៏ប្រើដែរ។

ក្រោយពីដាវីឌមានគ្រឿងប្រដាប់អស់ហើយ គាត់ប្រញាប់ចេញទៅជួបសត្រូវរបស់គាត់។ នៅតាមផ្លូវ យើងអាចស្រមៃឃើញថាដាវីឌបានអធិដ្ឋានអស់ពីចិត្ដ កាលដែលគាត់ឈប់នៅត្រង់ជ្រលងមួយដែលរីងស្ងួត ហើយរើសថ្មរលីងតូចៗប្រាំគ្រាប់។ រួចមក គាត់មិនបានដើរទៅវាលសមរភូមិទេ តែគាត់រត់ទៅតែម្ដង!

ពេលកូលីយ៉ាតឃើញសត្រូវមក តើគាត់គិតយ៉ាងណា? គម្ពីរចែងថា៖ «កាលវាក្រឡេកឃើញដាវីឌ នោះក៏តាំងចិត្ដមើលងាយ ដោយព្រោះដាវីឌនៅក្មេង មានថ្ពាល់ក្រហម ហើយមានរូបឆោមស្រស់ល្អ»។ រួចកូលីយ៉ាតស្រែកគំហកឡើងថា៖ «តើអញជាឆ្កែឬអីបានជាឯងមកឯអញទាំងកាន់ដំបងដូច្នេះ»។ កូលីយ៉ាតច្បាស់ជាបានឃើញដំបងរបស់ដាវីឌ តែមិនបានចាប់អារម្មណ៍ថាដាវីឌកាន់ខ្សែដង្ហក់ទេ។ កូលីយ៉ាតក៏ចាប់ផ្ដើមប្រទេចផ្ដាសាដាវីឌដោយនូវឈ្មោះរបស់ព្រះសាសន៍ភីលីស្ទីន ថែមទាំងស្បថថានឹងបោះសាកសពរបស់គាត់ឲ្យសត្វហើរនិងសត្វព្រៃស៊ីជាចំណីទៀតផង។—សាំយូអែលទី១ ១៧:៤១-៤៤

រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ទង្វើរបស់ដាវីឌបញ្ជាក់អំពីជំនឿយ៉ាងអស្ចារ្យដែលយើងអាចយកតម្រាប់តាម។ សូមគិតទៅមើល យុវជនរូបនេះកំពុងស្រែកដាក់កូលីយ៉ាតថា៖ «ចំណែកឯងបានមកឯអញ ទាំងកាន់ដាវកាន់លំពែង ហើយនឹងដែកពួយផង តែឯអញវិញ អញមកឯឯងដោយនូវព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ គឺជាព្រះនៃពួកពលសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ដែលឯងបានប្រកួតនឹងគេនោះ»។ ដោយពោលពាក្យដូច្នេះ ដាវីឌដឹងថាកម្លាំងខ្លាំងក្លានិងគ្រឿងចម្បាំងរបស់មនុស្សមិនសំខាន់សោះ។ កូលីយ៉ាតមិនបានបង្ហាញការគោរពចំពោះព្រះយេហូវ៉ាទេ ដូច្នេះលោកនឹងប្រព្រឹត្ដតបចំពោះគាត់វិញ។ ហេតុនេះហើយបានជាដាវីឌនិយាយថា៖ «ចំបាំងនេះស្រេចនៅព្រះយេហូវ៉ាវិញ»។—សាំយូអែលទី១ ១៧:៤៥-៤៧

មិនមែនដាវីឌមិនដឹងថាកូលីយ៉ាតមានមាឌធំ ឬមានគ្រឿងចម្បាំងនោះទេ។ ប៉ុន្ដែ គាត់មិនព្រមឲ្យអ្វីៗទាំងនោះមកបំភ័យគាត់ឡើយ។ ដាវីឌមិនមានទស្សនៈដូចសុលនិងពួកកងទ័ពរបស់គាត់ទេ ហើយដាវីឌក៏មិនបានប្រៀបធៀបខ្លួនគាត់ទៅនឹងកូលីយ៉ាតដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ប្រៀបធៀបកូលីយ៉ាតជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ ទោះជាកូលីយ៉ាតមានកម្ពស់២,៩ម៉ែត្រ ហើយខ្ពស់ជាងបុរសឯទៀតក៏ដោយ តែបើប្រៀបនឹងមហាក្សត្រនៃសកលលោកទាំងមូល តើគាត់ធំទេ? តាមពិត ដូចមនុស្សទាំងអស់ដែរ គាត់ប្រៀបដូចជាសត្វល្អិតមួយប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងករណីនេះ កូលីយ៉ាតប្រៀបដូចជាសត្វល្អិតមួយដែលព្រះយេហូវ៉ាហៀបនឹងបំផ្លាញចោល!

ដាវីឌរត់សំដៅទៅរកសត្រូវ ហើយយកថ្មមួយចេញពីថង់យាមរបស់គាត់ដាក់ចូលក្នុងថ្នក់ខ្សែដង្ហក់។ បន្ទាប់មក គាត់គ្រវីខ្សែដង្ហក់នោះរហូតដល់ឮសំឡេងវ៉ីតៗ។ ឯកូលីយ៉ាតវិញក៏រត់ពីក្រោយអ្នកកាន់ខែលគាត់សំដៅទៅរកដាវីឌដែរ។ ដោយសារកូលីយ៉ាតខ្ពស់ពេក នេះប្រហែលជាចំណុចខ្សោយរបស់គាត់វិញ។ អ្នកកាន់ខែលការពារកូលីយ៉ាតមានកម្ពស់ធម្មតា នេះពិបាកឲ្យគាត់យកខែលមកការពារក្បាលរបស់កូលីយ៉ាតណាស់។ ដូច្នេះ ត្រង់ក្បាលនោះហើយដែលដាវីឌកំពុងតម្រង់រក។—សាំយូអែលទី១ ១៧:៤១

ដាវីឌបានឃើញថាទោះជាមនុស្សម្នាក់មានមាឌធំសម្បើមយ៉ាងណាក៏ដោយ តែបើប្រៀបជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាគឺគាត់តូចណាស់

ឃើញឱកាសល្អដូចនោះ ដាវីឌបានពន្លែងខ្សែដង្ហក់ហើយដុំថ្មក្នុងខ្សែនោះក៏បោះពួយយ៉ាងលឿនតម្រង់ទៅគោលដៅ។ ព្រះយេហូវ៉ាប្រាកដជាបានជួយដាវីឌ ពីព្រោះគាត់បានប្រើដុំថ្មតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ ពិតមែន ដុំថ្មនោះត្រូវចំត្រង់ថ្ងាសកូលីយ៉ាត ទ្រុឌចូលទៅក្នុងថ្ងាស រួចគាត់ដួលផ្កាប់មុខនៅនឹងដី! ឃើញដូចនោះអ្នកកាន់ខែលឲ្យគាត់ទំនងជារត់ចេញដោយភ័យខ្លាច។ បន្ទាប់មក ដាវីឌចូលទៅជិតកូលីយ៉ាត ហើយចាប់ហូតដាវរបស់កូលីយ៉ាត រួចកាត់ក្បាលបុរសមាឌធំសម្បើមនោះទៅ។—សាំយូអែលទី១ ១៧:៤៨-៥១

ឃើញដូចនោះ សុលនិងពួកទាហានរបស់គាត់ចាប់ផ្ដើមមានចិត្ដក្លាហានឡើងវិញ។ ពួកគេស្រែកហ៊ោយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏ប្រញាប់ចេញទៅប្រយុទ្ធនឹងពួកភីលីស្ទីន។ ចម្បាំងនោះបានបញ្ចប់ដូចដែលដាវីឌបានប្រាប់កូលីយ៉ាតថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ា . . . នឹងប្រគល់ឯងរាល់គ្នាមកក្នុងកណ្ដាប់ដៃនៃយើង»។—សាំយូអែលទី១ ១៧:៤៧, ៥២, ៥៣

នៅសព្វថ្ងៃនេះ អ្នកបម្រើរបស់ព្រះមិនចូលរួមក្នុងសង្គ្រាមទៀតទេ។ (ម៉ាថាយ ២៦:៥២) ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងត្រូវយកតម្រាប់ជំនឿរបស់ដាវីឌ។ ដូចគាត់ដែរ យើងត្រូវចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាបុគ្គលពិត គឺជាព្រះតែមួយគត់ដែលយើងត្រូវបម្រើនិងគោរពកោតខ្លាច។ ពេលខ្លះ យើងប្រហែលជាឃើញថាបញ្ហាដែលយើងមាននោះគឺធំណាស់ តែបើប្រៀបជាមួយនឹងឫទ្ធានុភាពដ៏គ្មានកម្រិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះបញ្ហារបស់យើងគឺតូចមែនទែន។ បើយើងជ្រើសរើសព្រះយេហូវ៉ាធ្វើជាព្រះរបស់យើង ហើយមានជំនឿលើលោកដូចដាវីឌ នោះយើងនឹងមិនភ័យខ្លាចទុក្ខលំបាក ឬបញ្ហាណាមួយដែលយើងជួបប្រទះឡើយ។ គ្មានអ្វីណាមួយដែលព្រះយេហូវ៉ាមិនអាចយកឈ្នះបាននោះទេ!