Wieczerza Pańska jest również znana jako Ostatnia Wieczerza lub Pamiątka śmierci Jezusa (1 Koryntian 11:20). Organizując tę uroczystość, Świadkowie Jehowy ściśle trzymają się Biblii. Natomiast w innych religiach wiele poglądów i praktyk związanych z tym świętem nie ma podstaw biblijnych.

 Celem Wieczerzy Pańskiej jest upamiętnienie Jezusa oraz wyrażenie wdzięczności za ofiarę, jaką za nas złożył (Mateusza 20:28; 1 Koryntian 11:24). Uroczystość ta nie jest sakramentem ani obrzędem religijnym, w wyniku którego dostępuje się łaski czy przebaczenia grzechów a. Według Biblii nasze grzechy mogą być przebaczone jedynie na podstawie wiary w Jezusa, a nie dzięki jakimś rytuałom (Rzymian 3:25; 1 Jana 2:1, 2).

 Jezus polecił swym uczniom obchodzić Wieczerzę Pańską, ale nie powiedział dokładnie, jak często to robić (Łukasza 22:19). Niektórzy twierdzą, że ofiarę Jezusa powinno się upamiętniać co miesiąc, a inni — że co tydzień, każdego dnia, kilka razy dziennie lub kiedy tylko uważają to za stosowne b. Warto jednak wziąć pod uwagę poniższe czynniki.

 Jezus ustanowił Wieczerzę Pańską w dniu żydowskiej Paschy i poniósł śmierć jeszcze tego samego dnia (Mateusza 26:1, 2). Nie był to zbieg okoliczności. W Biblii ofiarę Jezusa przyrównano do baranka paschalnego (1 Koryntian 5:7, 8, Biblia warszawska). Paschę obchodzono raz w roku (Wyjścia 12:1-6; Kapłańska 23:5). Podobnie śmierć Jezusa pierwsi chrześcijanie upamiętniali raz w roku c i Świadkowie Jehowy trzymają się tego biblijnego wzorca.

 Wzór pozostawiony przez Jezusa pomaga określić nie tylko częstotliwość Pamiątki, ale też jej datę i porę. Według biblijnego kalendarza księżycowego uroczystość ta została ustanowiona po zachodzie słońca, dnia 14 Nisan 33 roku n.e. (Mateusza 26:18-20, 26). Idąc za przykładem pierwszych chrześcijan, co roku obchodzimy Pamiątkę właśnie tego dnia d.

 Chociaż 14 Nisan 33 roku n.e. przypadał w piątek, rocznica tej daty może przypadać w różne dni tygodnia. Aby ustalić, który to dzień w danym roku, posługujemy się metodą używaną w czasach Jezusa, a nie tą stosowaną przy tworzeniu współczesnego kalendarza żydowskiego e.

 Ustanawiając to nowe święto, Jezus posłużył się niekwaszonym chlebem i czerwonym winem, które zostały po posiłku paschalnym (Mateusza 26:26-28). Zgodnie z tym wzorcem używamy chleba bez zakwasu ani innych dodatków oraz zwykłego czerwonego wina, a nie soku z winogron albo wina dosładzanego, alkoholizowanego czy przyprawianego.

 Niektóre kościoły używają chleba na zakwasie, jednak zakwas w Biblii często symbolizuje grzech i zepsucie (Łukasza 12:1; 1 Koryntian 5:6-8; Galatów 5:7-9). Dlatego symbolem bezgrzesznego ciała Chrystusa może być jedynie chleb niekwaszony, bez żadnych dodatków (1 Piotra 2:22). Kolejną nieopartą na Biblii praktyką jest używanie zamiast wina soku z winogron. Część religii robi tak z powodu obowiązującego w nich niebiblijnego zakazu spożywania alkoholu (1 Tymoteusza 5:23).

 Przaśny chleb oraz czerwone wino podawane w trakcie Pamiątki są symbolami ciała i krwi Chrystusa. Nie zamieniają się cudownie w jego literalne ciało i krew; ciało i krew Jezusa nie są też w nich obecne, jak twierdzą niektórzy. Przyjrzyjmy się biblijnym podstawom takiego zrozumienia.

•   Gdyby Jezus polecił swym uczniom pić jego krew, zachęcałby ich w ten sposób do złamania prawa Bożego zabraniającego spożywania krwi (Rodzaju 9:4; Dzieje 15:28, 29). Jest to nie do pomyślenia, ponieważ Jezus nigdy nie nakłaniałby nikogo do przekroczenia prawa Bożego dotyczącego jej świętości (Jana 8:28, 29).

•   Jeśli apostołowie rzeczywiście piliby krew Jezusa, nie mógłby on powiedzieć do nich, że jego krew „ma być wylana”. Słowa te wskazywały, że ofiara dopiero będzie złożona (Mateusza 26:28).

•   Ofiara Jezusa została złożona „raz na zawsze” ​(Hebrajczyków 9:25, 26). Gdyby jednak podczas Wieczerzy Pańskiej chleb i wino zamieniały się w ciało i krew, osoby spożywające je ponawiałyby tę ofiarę.

•   Jezus polecił: „Czyńcie to na moją pamiątkę”, a nie ‛jako moją ofiarę’ (1 Koryntian 11:24).

 Osoby, które wierzą w transsubstancjację, czyli w przeistoczenie chleba i wina w ciało i krew Jezusa, opierają tę doktrynę na wyrażeniach użytych w pewnych wersetach biblijnych. Na przykład w wielu tłumaczeniach Biblii słowa Jezusa na temat wina brzmią: „To jest moja krew” ​(Mateusza 26:28). Jednak wypowiedź tę można również oddać: „To oznacza moją krew”, „To przedstawia moją krew” lub „To symbolizuje moją krew” f. Jezus posłużył się tu metaforą, tak jak to robił już wcześniej (Mateusza 13:34, 35).

 Kiedy obchodzimy Wieczerzę Pańską, chleb i wino spożywa zaledwie mała część Świadków Jehowy. Dlaczego?

 Przelana krew Jezusa umożliwiła ustanowienie „nowego przymierza”, które zastąpiło przymierze pomiędzy Jehową Bogiem a starożytnym narodem izraelskim (Hebrajczyków 8:10-13). W trakcie Pamiątki chleb i wino są spożywane przez osoby objęte tym nowym przymierzem. Do grupy tej nie należą wszyscy chrześcijanie, ale jedynie ci, którzy w szczególny sposób zostali powołani przez Boga (Hebrajczyków 9:15; Łukasza 22:20). Będą oni panować w niebie z Chrystusem; według Biblii tego przywileju dostąpi tylko 144 000 osób (Łukasza 22:28-30; Objawienie 5:9, 10; 14:1, 3).

 W odróżnieniu od „małej trzódki” powołanych, by rządzić z Chrystusem, zdecydowana większość z nas ma nadzieję być częścią „wielkiej rzeszy”, która otrzyma życie wieczne na ziemi (Łukasza 12:32; Objawienie 7:9, 10). Chociaż osoby mające taką nadzieję nie spożywają chleba i wina na Pamiątce, przyłączają się do wyrażania wdzięczności za ofiarę złożoną za nas przez Jezusa (1 Jana 2:2).