Najwcześniejsze tłumaczenie Pism Hebrajskich na język grecki, przygotowane z myślą o greckojęzycznych Żydach. Prace nad tym przekładem rozpoczęto w Egipcie w III w. p.n.e., a ukończono w II w. p.n.e.

Według tradycji w pracach uczestniczyło ok. 70 żydowskich uczonych. Dlatego przekład ten nazwano Septuagintą (co po łacinie znaczy „70”) i oznacza się go rzymską liczbą LXX (czyli 70). Wczesne manuskrypty Septuaginty zawierają imię Boże w formie tetragramu (pol. JHWH), zapisane czterema hebrajskimi albo greckimi literami. Gdy tłumaczenie ksiąg zaliczanych do kanonu Pism Hebrajskich zostało ukończone, do Septuaginty dodano apokryfy. Jednak nie ma dowodów na to, że chrześcijańscy pisarze Biblii uznawali i cytowali te pisma apokryficzne. Często natomiast powoływali się na kanoniczne księgi Septuaginty. Co więcej, niektórzy chrześcijanie w I w. n.e. za sprawą cudu otrzymali dar rozpoznawania, które księgi biblijne są natchnione (1Ko 12:4, 10).

Obecnie Septuaginta jest ważnym narzędziem, które pomaga studiować i rozumieć tekst Pism Hebrajskich oraz rzuca światło na znaczenie pewnych niejasnych określeń hebrajskich i aramejskich.