Mówienie językami to umiejętność, którą za sprawą cudu otrzymali niektórzy chrześcijanie w I wieku n.e. Dzięki niej mogli mówić językami, których się wcześniej nie uczyli (Dzieje 10:46, Biblia warszawska). Słuchacze z łatwością rozumieli wypowiadane przez nich słowa (Dzieje 2:4-8). Mówienie językami było jednym z darów ducha świętego (Hebrajczyków 2:4; 1 Koryntian 12:4, 30).

•  Gdzie i kiedy po raz pierwszy zaczęto mówić językami?

•  Czemu służył dar mówienia językami?

•  Czy mówienie językami miało trwać bez końca?

•  Kiedy mówienie językami się zakończyło?

•  Czy dzisiejsze mówienie językami pochodzi od Boga?

•  Po czym można rozpoznać prawdziwych chrześcijan?

 Ten cud po raz pierwszy wydarzył się rankiem w dniu żydowskiego święta Pięćdziesiątnicy w 33 roku n.e. W Jerozolimie zebrało się wtedy około 120 uczniów Jezusa, którzy „zostali napełnieni duchem świętym i zaczęli mówić różnymi językami” (Dzieje 1:15; 2:1-4). Było tam też wielu ludzi „z każdego narodu na świecie” i „każdy słyszał, jak mówiono w jego własnym języku” (Dzieje 2:5, 6).

1.   Był dowodem na to, że Bóg popiera chrześcijan. W przeszłości Bóg w nadprzyrodzony sposób pokazywał, że popiera swoich wiernych sług, na przykład Mojżesza (Wyjścia 4:1-9, 29-31; Liczb 17:10). Podobnie mówienie językami miało pokazywać, że nowo utworzony zbór chrześcijański cieszy się uznaniem Boga. Apostoł Paweł napisał: „Dar mówienia różnymi językami nie jest znakiem dla wierzących w Pana, lecz dla niewierzących” (1 Koryntian 14:22).

2.   Pomógł chrześcijanom dać dokładne świadectwo. Ci, którzy w dniu Pięćdziesiątnicy słuchali uczniów Jezusa, stwierdzili: „My wszyscy słyszymy, jak ci ludzie mówią w naszych językach o wspaniałych dziełach Bożych” (Dzieje 2:11). Mówienie językami miało więc pomóc chrześcijanom „dawać dokładne świadectwo” i wywiązać się z zadania powierzonego im przez Jezusa — ‛pozyskiwania uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów’ (Dzieje 10:42; Mateusza 28:19). Świadkami tego cudu było jakieś 3000 osób, które usłyszały dobrą nowinę i jeszcze tego samego dnia dały się ochrzcić (Dzieje 2:41).

 Nie. Dary ducha świętego, łącznie z mówieniem językami, były tylko tymczasowe. W Biblii tak to przepowiedziano: „Dary prorokowania znikną, języki ustaną” (1 Koryntian 13:8).

 Zazwyczaj dary ducha świętego były udzielane chrześcijanom w obecności apostołów, którzy wkładali na nich ręce (Dzieje 8:18; 10:44-46). Wydaje się, że osoby, które otrzymały od apostołów dary ducha, nie przekazywały ich innym (Dzieje 8:5-7, 14-17). Zastanówmy się: Kiedy kierowca dostaje od urzędnika państwowego prawo jazdy, nie oznacza to, że jest upoważniony do wystawienia takiego dokumentu komuś innemu. Mówienie językami najwyraźniej zakończyło się wraz ze śmiercią apostołów oraz osób, które otrzymały ten dar bezpośrednio od nich.

 Cudowny dar mówienia językami przeminął pod koniec I wieku n.e. Obecnie nikt nie może twierdzić, że otrzymał taką umiejętność od Boga a.

 Jezus zapowiedział, że jego naśladowców będzie można rozpoznać po ofiarnej miłości (Jana 13:34, 35). Również apostoł Paweł uczył, że miłość zawsze będzie wyróżniać prawdziwych chrześcijan (1 Koryntian 13:1, 8). Wskazał też, że duch Boży będzie pobudzał ich do przejawiania cech, które wchodzą w skład „owocu ducha” — a pierwszym z nich jest właśnie miłość (Galatów 5:22, 23).