Në kohët biblike Perëndia e pranonte agjërimin kur bëhej me motivin e duhur. Ama, kur arsyet ishin të gabuara, Ai nuk e miratonte. Megjithatë, Bibla as i urdhëron e as i ndalon sot njerëzit të agjërojnë.

•   Kur kërkonin ndihmë dhe drejtim nga Perëndia. Njerëzit që po udhëtonin për në Jerusalem agjëruan për të treguar se kërkesa e tyre për ndihmë drejtuar Perëndisë, ishte e sinqertë. (Ezdra 8:21-23) Me raste, Pavli dhe Barnaba vendosën të agjëronin kur emëruan pleq kongregacioni.​—Veprat 14:23.

•   Kur përqendroheshin te qëllimi i Perëndisë. Jezui agjëroi për 40 ditë pas pagëzimit që të përgatitej për të kryer vullnetin e Perëndisë gjatë shërbimit që do të niste.​—Luka 4:1, 2.

•   Kur shfaqnin pendim për mëkatet e së kaluarës. Me anë të profetit Joel, Perëndia u tha izraelitëve jobesnikë: «Kthehuni tek unë me gjithë zemrën tuaj, me agjërime, me të qara e me vaje.»​—Joeli 2:12-15.

•   Kur kremtonin Ditën e Shlyerjes. Në Ligjin që Perëndia i dha kombit të Izraelit përfshiu urdhërimin për të agjëruar në Ditën e Shlyerjes a që mbahej çdo vit. (Levitiku 16:29-31) Në këtë rast, agjërimi ishte i përshtatshëm pasi u kujtonte izraelitëve se ishin të papërsosur dhe se kishin nevojë për faljen e Perëndisë.

•   Që t’u bësh përshtypje të tjerëve. Jezui mësoi se agjërimi fetar duhej të ishte diçka personale mes një individi dhe Perëndisë.​—Mateu 6:16-18.

•   Që të tregosh se je i drejtë. Agjërimi nuk e bën dikë më të moralshëm a me besim më të fortë se të tjerët.​—Luka 18:9-14.

•   Që të përpiqesh të kompensosh praktikimin e qëllimshëm të mëkatit. (Isaia 58:3, 4) Perëndia e pranonte agjërimin vetëm kur shoqërohej me bindje dhe pendim nga zemra për mëkatet e kryera.

•   Që të kryesh një formalitet fetar. (Isaia 58:5-7) Në këtë aspekt, Perëndia i ngjan një prindi i cili nuk kënaqet fare kur fëmijët i shprehin dashuri të nxitur vetëm nga ndjenja e detyrës, jo nga zemra.

 Jo. Perëndia u kërkoi izraelitëve të agjëronin në Ditën e Shlyerjes, ama ky kremtim u hoq pasi Jezui shleu njëherë e përgjithmonë mëkatet e njerëzve të penduar. (Hebrenjve 9:24-26; 1 Pjetrit 3:18) Të krishterët nuk janë më nën detyrimin e Ligjit të Moisiut ku përfshihej Dita e Shlyerjes. (Romakëve 10:4; Kolosianëve 2:13, 14) Ja pse çdo i krishterë mund të vendosë vetë nëse do të agjërojë.​—Romakëve 14:1-4.

 Të krishterët e kuptojnë se agjërimi nuk është qendra e adhurimit të tyre. Gjithashtu, Bibla nuk e lidh kurrë agjërimin me lumturinë. Në kontrast me këtë, adhurimi i vërtetë i krishterë karakterizohet nga gëzimi, duke pasqyruar kështu personalitetin e Jehovait, «Perëndisë së lumtur».​—1 Timoteut 1:11; Eklisiastiu 3:12, 13; Galatasve 5:22.

 Ide e gabuar: Të krishterët duhet të agjërojnë kur përkujtojnë vdekjen e Jezuit.

 Fakt: Jezui nuk i urdhëroi dishepujt të agjëronin kur të përkujtonin vdekjen e tij. (Luka 22:14-18) Edhe pse Jezui tha se dishepujt do të agjëronin kur të vdiste, ai nuk po nxirrte një urdhër; thjesht po tregonte atë që do të ndodhte. (Mateu 9:15) Bibla i udhëzoi të krishterët që ishin të uritur, të hanin në shtëpitë e tyre para se të kremtonin Përkujtimin e vdekjes së Jezuit.​—1 Korintasve 11:33, 34.