Hiç kısa süreliğine bir hastalıkla mücadele ettiğiniz oldu mu? Belki o kadar çabuk iyileştiniz ki hasta olduğunuz zamanı unuttunuz. Ancak yas dönemi böyle değildir. Dr. Alan Wolfelt kitabında, “Yas dönemini atlatmak diye bir şey yoktur” diyor. Fakat şunu da ekliyor: “Zamanla ve başkalarının desteğiyle acınız hafifler” (Healing a Spouse’s Grieving Heart).

Örneğin İbrahim peygamberin, karısı ölünce nasıl tepki verdiğine bakalım. Kutsal Kitap onun ‘yas tutup ağladığını’ söyler. “Yas tutmak” ifadesi İbrahim’in bu acıyı atlatmasının zaman aldığını gösterir. * Başka bir örnek de Yakup peygamberdir. O, oğlu Yusuf’un vahşi bir hayvan tarafından öldürüldüğüne inanıyordu. “Günlerce oğlunun yasını tuttu” ve ailesi onu bir türlü teselli edemedi. Yıllar sonra bile Yusuf’un ölümünün acısı onun için hâlâ tazeydi (Başlangıç 23:2; 37:34, 35; 42:36; 45:28).

Benzer şekilde bugün çok yakın olduğu birini kaybeden kişiler de uzun süre yas tutabilirler. Şimdi iki örneğe bakalım.

• “Kocamı 9 Temmuz 2008’de kaybettim. O korkunç kazanın olduğu günün sabahı diğer günlerden farksızdı. Kahvaltıdan sonra o işe gitmeden, her zaman olduğu gibi birbirimizi öptük, sarıldık ve birbirimizi sevdiğimizi söyledik. Robert öleli altı yıl oldu ama içimdeki acı hâlâ geçmedi. Bunu atlatabileceğimi hiç zannetmiyorum” (Gail, 60 yaşında).

• “Karımı kaybetmemin üzerinden 18 yıldan uzun zaman geçmiş olsa da, onu hâlâ özlüyorum ve yasını tutuyorum. Ne zaman doğada ilginç bir şey görsem aklıma o geliyor ve hayatta olsaydı bunu görmekten ne büyük zevk alırdı diye düşünüyorum” (Etienne, 84 yaşında).

Bu tür duyguların uzun sürmesi doğaldır. Herkesin yas tutma şekli farklıdır. Başkalarının trajik olaylara verdiği tepkileri eleştirmemiz doğru olmaz. Aynı zamanda, ölüm karşısında aşırı tepki verdiğimizi düşünerek kendimizi suçlamaktan da kaçınmalıyız. Peki ölüm acısıyla nasıl başa çıkabiliriz?