Дунёнинг охири қачон келишини билиш учун бу ибора Муқаддас Китобда қайси маънода қўлланилганини тушуниш керак. Кўпинча «дунё» деб ўгирилган юнонча космос сўзи асосан «худобехабар» инсонларга ишора қилади. (Юҳанно 15:18, 19; 2 Бутрус 2:5) Баъзида космос сўзи инсоният жамиятининг тузилишини, жумладан, унинг тижорий, диний ва сиёсий тизимини англатади. (1 Коринфликларга 7:31; 1 Юҳанно 2:15, 16) a

Дунё ўз ниҳоясига етиши нимани англатади?

 «Дунё ўз ниҳоясига етиши» ибораси кўпгина Муқаддас Китоб таржималарида учрайди. Бу ибора, шунингдек, «замон охирлаб» бориши ёки «охирзамон» деб ҳам ўгирилиши мумкин. (Матто 24:3; Туркия 1998) Бу Ер шари ёки барча одамлар йўқ бўлишига эмас, балки инсоният жамияти тузилиши ўз ниҳоясига етишига ишора қилади. (1 Юҳанно 2:17)

 Муқаддас Китоб таълимотига кўра, яхши одамлар ер юзидаги ҳаётдан завқланиб яшай олишлари учун «ёвузлар йўқ қилинади». (Забур 37:9–11) Бу «буюк мусибат» пайтида юз беради. Унинг авж нуқтаси Армагеддон жанги бўлади. (Матто 24:21, 22; Ваҳий 16:14, 16)

Дунёнинг охири қачон келади?

 Исо шундай деган: «У кун ва соат ҳақида осмондаги фаришталар ҳам, Ўғил ҳам билмайди. Фақатгина самовий Отам билади». (Матто 24:36, 42) У яна дунёнинг охири кутилмаганда, «сизлар ўйламан соатда келади» деб қўшиб қўйган. (Матто 24:44)

 Гарчи аниқ кун ва соатни аниқлай олмасак-да, Исо турли воқеаларни ўз ичига олувчи «белгини» айтган. Бу «белги» ёрдамида дунё охирлаб бораётган пайтда яшаётганимизни аниқлай оламиз. (Матто 24:3, 7–14) Муқаддас Китобда бу даврга «охирзамон» ёки «охирги кунлар» деб ишора қилинган. (Дониёр 12:4; 2 Тимўтийга 3:1–5, изоҳ)

Дунё ўз ниҳоясига етганидан кейин нимадир омон қоладими?

 Ҳа. Ер шари омон қолади, чунки Муқаддас Китобда «у ҳеч қачон, асло тебранмайди» деб айтилган. (Забур 104:5) Қолаверса, ер юзи одамлар билан тўлади, боиси Муқаддас Китобда қуйидаги ваъда ёзилган: «Одил кишилар ер юзига эгалик қилади, улар ерда абадий яшайди». (Забур 37:29) Ҳа, Худо ер юзидаги шароитларни илк ниятига кўра қуйидагича ўзгартиради:

•   Жаннат; (Ишаё 35:1; Луқо 23:43)

•   Хавфсизлик ва фаровонлик; (Михо 4:4)

•   Мамнуният бахш этувчи мазмунли иш; (Ишаё 65:21–23)

•   Мукаммал соғлиқ ва абадий ёшлик. (Аюб 33:25; Ишаё 33:24)